Το ενετικό κάστρο στο κέντρο της Ηγουμενίτσας

Ένας θησαυρός στην καρδιά της πόλεως της Ηγουμενίτσας, μόλις 150 μέτρα από το δημαρχιακό μέγαρο, αποκαλύπτεται και παραδίδεται στους επισκέπτες της Ηπείρου.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βάσω Γκόρου, αποκαλύπτει τα κρυμμένα μυστικά ενός κάστρου αιώνων.   

Ο Ιωάννης Χουλιαράς, προϊστάμενος της εφορείας αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας, εξηγεί πως από το 2019 μέσα στο περαστικό δάσος της Θεσπρωτικής πρωτεύουσας, εξελίχθηκε το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Εδαφικής Συνεργασίας Interreg VI-A Ελλάδα-Ιταλία, στο πλαίσιο του οποίου αναδείχθηκε το μνημείο.

«Δεν θα το έλεγα αμιγώς Ενετικό», σημειώνει ο κ. Χουλιαράς, καθώς χρονολογείται  πιθανόν από τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους. «Η βάση της τοιχοποιίας είναι από τα ρωμαϊκά χρόνια, αν και η περιοχή είχε κατοικηθεί από παλαιότερα».

Τον 14^ο αιώνα που οι ενετοί έφτασαν στα παράλια της Ηπείρου ενίσχυσαν τα ήδη υπάρχοντα τείχη. μετά από την κατάκτηση της Κέρκυρας το 1386 και για ενάμιση αιώνα τα παράκτια φρούρια της Θεσπρωτίας παρέμειναν τα προκεχωρημένα φυλάκια των Ενετών στη Δυτική Ελλάδα. Από τον 15^ο αι., όταν ο οικισμός απετέλεσε εμπορικό σταθμό και ένα από τα προκεχωρημένα φυλάκια της Βενετίας στην δυτική Ελλάδα. Όπως σημειώνει ο κ. Χουλιαράς μετά το τέλος του Γ’ Ενετοτουρκικού πολέμου και την ήττα των Δυτικών στη ναυμαχία της Πρέβεζας, η περιοχή και το λιμάνι παραδόθηκαν στους Οθωμανούς το 1540.

Το 1685 το οχυρό για να μην πέσει ανέπαφο στους Τούρκους και αποτελεί μελλοντικό κίνδυνο ανατινάχθηκε από τον βενετσιάνικο στόλο, με επικεφαλής τον περιβόητο ναύαρχο Μοροζίνη, ο οποίος κατά την αποχώρησή του μετέφερε τα 12 κανόνια του στην Κέρκυρα. Φεύγοντας ανατίναξε το κάστρο, όπως έπραξε δυο χρόνια αργότερα στην Ακρόπολη, τον Σεπτέμβριο του 1687. 

Έναν αιώνα αργότερα μετά την κατάληψή του από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, επισκευάστηκε μερικώς. Τα τελευταία ίχνη ενίσχυσης στις οχυρώσεις έγιναν από τον Αλή Πασά στα τέλη του 18^ου και αρχές του 19^ου αιώνα.

Το κάστρο χτισμένο επάνω στον πευκόφυτο λόφο που δεσπόζει στην σύγχρονη πόλη στη θέση αρχαίου οχυρού, δεν κρύβεται πλέον από το «δασύλλιο» και σύντομα θα αποκαλυφθεί το ιστορικό του βάθος.