Η κυβέρνηση της Ινδίας δήλωσε ότι η ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού θα ήταν «υπερβολικά σκληρή», προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από ακτιβιστές που μάχονται για τα δικαιώματα των γυναικών. Σε ένα σύστημα νόμου που παραμένει αναχρονιστικό, ο βιασμός εντός γάμου δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα εάν η γυναίκα είναι άνω των 18 ετών, γεγονός που χρονολογείται από τη βρετανική αποικιακή περίοδο. Παρόλο που η πλειονότητα των δυτικών χωρών έχει καταργήσει αυτή την εξαίρεση – με τη Βρετανία να απαγορεύει τον συζυγικό βιασμό το 1991 – περίπου 40 χώρες δεν έχουν ακόμη θεσπίσει νομοθεσία κατά του συζυγικού βιασμού, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Οι ακτιβιστές στην Ινδία αγωνίζονται εδώ και χρόνια για την τροποποίηση του συγκεκριμένου νόμου, και η υπόθεση βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, μετά από τη διχογνωμία που προέκυψε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Δελχί το 2022. Η κυβέρνηση αντιτίθεται σε αυτές τις προσπάθειες, υποστηρίζοντας ότι η ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού θα «επηρέαζε σοβαρά τη συζυγική σχέση» και θα είχε «μεγάλη επίπτωση στον θεσμό του γάμου». Το κράτος θεωρεί ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν «υπερβολικά σκληρή» και «δυσανάλογη» για την κοινωνία.
Παρά τις απόψεις της κυβέρνησης, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών βλέπουν αυτή τη στάση ως οπισθοδρομική και απογοητευτική. Η Ντάσα Μπχαρντγουάζ, ερευνήτρια της ποινικής δικαιοσύνης και του φύλου, δήλωσε πως η στάση αυτή αντικατοπτρίζει την αποδοχή της σεξουαλικής βίας στην κουλτούρα της Ινδίας. «Η βία κατά των γυναικών είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία μας, που θεωρείται κανονικότητα», αναφέρει η Μπχαρντγουάζ.
Η συναίνεση μέσα στον γάμο αποτελεί κεντρικό θέμα της συζήτησης. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, αν και η συναίνεση είναι απαραίτητη, υπάρχει μια «συνεχής προσδοκία για εύλογη σεξουαλική πρόσβαση μεταξύ των συζύγων». Παρόλο που δεν επιτρέπεται η εξαναγκαστική σεξουαλική επαφή, η παραβίαση της συναίνεσης εντός γάμου αντιμετωπίζεται διαφορετικά από άλλες περιπτώσεις βιασμού, υποστηρίζουν οι κρατικοί αξιωματούχοι.
Ωστόσο, οι υπέρμαχοι της ποινικοποίησης, όπως η Μαριάμ Ντάουαλ, υποστηρίζουν ότι η συναίνεση πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη, εντός ή εκτός γάμου. Στην Ινδία, οι γυναίκες συχνά θεωρούνται υποδεέστερες από τους συζύγους τους, χωρίς αυτονομία, γεγονός που καθιστά δύσκολη την καταγγελία τέτοιων εγκλημάτων. Παρόλο που υφίστανται νόμοι για την προστασία των γυναικών από τη βία, η εφαρμογή τους είναι αδύναμη και πολλές γυναίκες δυσκολεύονται να καταγγείλουν ακόμη και αρχικά τα περιστατικά, αντιμετωπίζοντας εμπόδια από την αστυνομία και την κοινωνία.
Η Ντάουαλ εξηγεί ότι πολλές γυναίκες αποφεύγουν να καταγγείλουν τον συζυγικό βιασμό, επειδή γνωρίζουν ότι η κοινωνία δεν θα τις πιστέψει και ο βιασμός εντός γάμου δεν αναγνωρίζεται ως έγκλημα. Αυτή η πεποίθηση πρέπει να αλλάξει, και η αλλαγή του νόμου είναι το πρώτο βήμα, αν και η πλήρης αλλαγή της κουλτούρας θα απαιτήσει περισσότερη προσπάθεια.
Ενώ η Ινδία διαθέτει ορισμένες νομικές οδούς για τις γυναίκες που καταγγέλλουν βιασμό από τους συζύγους τους, όπως η εντολή περιοριστικών μέτρων ή η καταγγελία για σεξουαλική επίθεση, οι νόμοι αυτοί δεν επαρκούν για την προστασία των γυναικών. Παράλληλα, οι γυναίκες που βρίσκονται σε καταχρηστικές σχέσεις έχουν ελάχιστες επιλογές, καθώς συχνά δεν διαθέτουν οικονομικούς πόρους για να φύγουν από τον γάμο τους ή να βρουν καταφύγιο.
Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης προκαλεί έντονες ανησυχίες για το μέλλον των γυναικών στην Ινδία, καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο αναμένεται να λάβει απόφαση για το ζήτημα, που θα επηρεάσει εκατομμύρια γυναίκες για τις επόμενες γενιές.
Πηγή: ertnews.gr
